 Wysłany: Pią 18:27, 09 Mar 2007 Temat postu: |
|
| http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/3c/Doberman_d%C5%82ugouchy.jpg/250px-Doberman_d%C5%82ugouchy.jpg
Doberman- jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie pinczera i sznaucera, molosów, szwajcarskich psów pasterskich oraz innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów w typie pinczera i sznaucera w podsekcji psów w typie pinczera. Rasa wywodzi się z Niemiec,a jej nazwa pochodzi od nazwiska Karla Fryderyka Louisa Dobermanna (1834 - 1894) jej twórcy, pierwszego hodowcy, który był również lekarzem, poborcą podatkowym, policjantem i oprawcą. Nigdzie nie odnotowano jakich ras użył do stworzenia dobermana, ale były to prawdopodobnie: owczarek, rottweiler, wyżeł niemiecki, oraz być może beauceron z wyżłem weimarskim. W celu uszlachetnienia rasy w późniejszych latach, dobermana skrzyżowano z terrierem manchesterskim i greyhoundem, co poprawiło jego walory fizyczne oraz sylwetkę. Budowa Doberman jest psem wysokim,smukłym i muskularnie zbudowanym. Szata i umaszczenie Umaszczenie występuje: czarne, czarne podpalane, brązowe, brązowe podpalane, izabelowe (jasna kawa z mlekiem) lub błękitne o lśniącym czerwonobrązowym podpalaniu a także białe (albinosy). Obecnie większość dobermanów ma czarną sierść, a tylko około jeden na dziesięć inną. Zachowanie i charakter Nieufny wobec obcych ludzi, agresywny wobec psów, akceptuje tylko jednego pana. Jeżeli będzie odpowiednio i konsekwentnie wychowywany, bez wzbudzania agresji, stanie się psem przystępnym. Użytkowość Pies obronny i stróżujący. Zdrowie i pielęgnacja Jest łatwy w pielęgnacji, ale trzeba mu zapewnić odpowiedni wybieg i dziennie sporą dawkę ruchu. Popularność W Polsce psy tej rasy są dość często spotykane. |
|
| Wysłany: Pią 18:24, 09 Mar 2007 Temat postu: |
|
| Myszoskoczki
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/pl/d/d5/Myszoskoczek3.jpg Myszoskoczki (Gerbillinae) - podrodzina ssaków łożyskowych z rzędu gryzoni. Obejmuje ok. 90 gatunków niewielkich ssaków zamieszkujących zachodnią i południową Azję i północną Afrykę. Większość myszoskoczków charakteryzuje się licznymi przystosowaniami do życia w warunkach pustynnych. Systematyka Do podrodziny należą - między innymi - następujące rodzaje i gatunki: Rodzaj: * myszoskoczka - Gerbillus o myszoskoczka okazała G. campestris * myszoskocznik - Gerbillurus o myszoskocznik malutki G. paeba * myszoskocz - Dipodillus o myszoskocz naskalny D. maghrebi * myszoskok - Rhombomys o myszoskok wielki R. opimus * gołostópka - Tatera o gołostópka indyjska T. indica * tłustogon - Pachyuromys o tłustogon afrykański P. duprasi * piaskówka - Psammomys o piaskówka P. obesus * myszoskoczek - Meriones o myszoskoczek mongolski M. unguilatus Charakterystyka Tylne kończyny większości myszoskoczków są znacznie dłuższe od przednich, dlatego poruszają się skokami. Długie kończyny tylne umożliwiają myszoskoczkom trzymanie ciała z dala od gorącego podłoża. Podeszwy stóp pokryte są pęczkami gęstych włosów. Myszoskoczki mają charakterystyczny pędzelek na końcu ogona i długie uszy. Ich jedyną bronią są zęby. Wielkość 10-15 cm, nie licząc długiego ogona. Dokonując wyboru, podczas kupna należy zwrócić uwagę na osobniki, których ruchy są szybkie i energiczne. Zwierzęta powinny być czujne i żywo reagować na każdy gwałtowny ruch. Ciało powinno być dość pełne i sprężyste; otyłość może być przejawem zaawansowanego wieku albo przekarmienia. Sierść powinna być stosunkowo długa, miękka i lśniąca. Pyszczek i cała głowa powinny sprawiać wrażenie skróconych, a nie długich i wąskich. Uszy, niezbyt duże i nie za bardzo zaokrąglone, powinny stać prosto. Oczy powinny być dość duże, ale nie nadmiernie wypukłe, ciemne, błyszczące. Wszelkie zgrubienia i nierówności na ogonie albo jego tępe zakończenie, nawet jeśli są pokryte sierścią, mogą być wynikiem zranienia. Pamiątką po walkach mogą być: częściowo przymknięte oko, strup na pyszczku, nabrzmienie na głowie lub nosie, ropiejąca ranka na tułowiu. Musisz też sprawdzić wszystkie kończyny(po pięć palców ) i pazurki. Miejsca wyłysiałe sygnalizują braki pokarmowe; częste drapanie się - obecność pasożytów skórnych. Zaropiałe oczy albo wysięk z nosa, zabrudzona okolica odbytu, owrzodzenia i różnorodne wypryski na skórze mogą objawiać chorobę.Żyją około 3-5 lat . Rzadziej dożywają 6 lat . Rozród Ciąża trwa ok. 20 dni; w miocie kilka młodych. Nowo narodzone myszoskoczki są nagie, różowe, ślepe, bezzębne i głuche. Mierzą około 2,5 cm i ważą po niespełna 3 g. Śmiertelność wśród noworodków jest mała, a przypadki kanibalizmu rzadkie. Gdy matka zjada potomstwo, najprawdopodobniej oznacza to, że młode padają z głodu z powodu braku mleka, wywołanego jakimś niedoborem w żywieniu samicy. Można temu zapobiec, podając matce gotowane mleko w okresie ciąży i karmienia potomstwa. Samiec może pozostawać z samicą i młodymi, chociaż jego rola ogranicza się zwykle do przynoszenia do gniazda przypadkowo zagubionego dziecka i ogrzewania młodych. Pierwszy tydzień życia małych myszoskoczków jest decydujący. W tym okresie nie powinno się brać zwierząt do rąk czy w jakikolwiek sposób ich niepokoić. Matka może wówczas porzucić miot, albo niechcący zdeptać lub przydusić młode. Trzydniowe myszoskoczki mają już nieco przyciemnioną skórę i zaczynają niezgrabnie pełzać. W wieku 5-6 dni zaczynają porastać szarawym futerkiem i otwierają im się uszy. W drugim tygodniu sierść nabiera ostatecznego koloru. Kilka dni później młode podejmują próby samodzielnego jedzenia, otwierają się im oczy, a ruchy stają się bardziej skoordynowane. W wieku 3 tygodni młode ważą po około 40g. Potrafią już jeść stały pokarm, pić wodę z pojnika, wspinać się po ażurowych ściankach klatki, stawać słupka, skakać i tupać tylnymi nogami. Młode można trzymać razem do około 8 tygodnia życia, potem koniecznie muszą być rozdzielone według płci, aby nie doszło do kojarzenia wsobnego. W pary powinno się łączyć myszoskoczki nie spokrewnione ze sobą. W ciągu pierwszego tygodnia po odstawieniu młodych od matki możesz im podawać- oprócz stałego pokarmu- trochę niesłodzonych płatków na mleku. Są łatwe do przyrządzenia, a zwierzęta je lubią. Można też dawać suchy chleb nasączony mlekiem. Małe szybko uczą się korzystać z pojnika z woda, jeśli tylko mogą sięgnąć do jego wylotu. Może się zdarzyć, że 1 lub 2 osobniki w miocie są mniejsze od pozostałych. Jest to spowodowane nierównomiernym karmieniem młodych przez matkę lub brakami w jej żywieniu. Często takie karłowate myszoskoczki dorastają do normalnej wielkości. Jeżeli więksi bracia i siostry znęcają się nad nimi, możesz je trzymać osobno, aby zapewnić im najkorzystniejsze warunki rozwoju. Tryb życia W środowisku naturalnym żyją w stadzie (10-20 osobników), gdzieniegdzie tworzą niewielkie kolonie. Niektóre prowadzą nocny tryb życia, co jest również przystosowaniem do życia w warunkach pustynnych. Kopią nory, proste lub skomplikowane, o długości dochodzącej do 5 metrów. Niektóre gatunki są także hodowane jako zwierzęta domowe. Przy doborze pomieszczenia musimy wziąć pod uwagę cechy charakteru naszych podopiecznych- ciekawość, ogromną ruchliwość i zręczność, ostre siekacze oraz czepne i silne pazury. Wybrany pojemnik musi więc pozwalać z jednej strony- na uprawianie "ćwiczeń gimnastycznych" z drugiej zaś- uniemożliwić myszoskoczkowi ucieczkę. Warunki bytowe w niewoli Klatki: Sklepy zoologiczne oferują bogaty wybór klatek dla myszoskoczków. Nadaje się do tego celu na przykład standardowa duża klatka dla chomika, 30 - 80l lub klatka dla ptaków.Odradza sie trzymanie myszoskoczków w akwarium. Boczne ściany klatki powinny mieć burty z litego materiału, sięgające na wysokość kilkunastu centymetrów powyżej podłogi. Będzie to zapobiegać rozsypywaniu się ściółki wokół klatki i przypadkowemu wypadaniu nowo narodzonych zwierzątek. Osłoni też, częściowo, przed ewentualnymi przeciągami. Aby mieszkaniec klatki miał zapewnione minimum swobody ruchów, nie powinna być ona niższa niż 20-25 cm. Jeśli zdecydujesz się na hodowle myszoskoczka w akwarium powinieneś zabezpieczyć pomieszczenie pokrywą lub klapą przed "nieproszonymi gośćmi" (np. psami i kotami) ale tak, by stale był zapewniony dopływ powietrza. Takie zamknięcie można zrobić samemu z siatki drucianej albo kupić gotowe odpowiedniej wielkości. Ściółka: Materiał na ściółkę powinien być czysty, nietoksyczny i wchłaniać wilgoć. Rolę tę dobrze spełniają wióry sosnowe, grube trociny, wełna drzewna, torf. Można kupić gotową ściółkę dla gryzoni w sklepie zoo. Czyszczenie: Myszoskoczki są bodaj najczystszymi ze zwierząt domowych. Zanieczyszczają klatkę w stopniu tak znikomym, że wymaga ona czyszczenia tylko co dwa- trzy tygodnie. A jeśli klatka jest sprzątnięta tuż przed narodzeniem się młodych, następnej wymiany ściółki można dokonać dopiero, kiedy młode podrosną. Oczywiście trzeba zrobić ponadplanowy porządek w klatce, jeśli wyleje się woda, albo ściółka ewidentnie się zabrudzi. Na ogół ściółka częściej kwalifikuje się do wymiany, gdy jest ciepło. Myszoskoczki wpuszczone do świeżo sprzątniętej klatki natychmiast zaczynają kopać w nowej ściółce i pracowicie urządzać odnowione mieszkanie. Wyposażenie: Dysponując odpowiednio rozległą przestrzenią, myszoskoczki na pewno nie będą się nudzić. Trzeba tylko należycie wyposażyć klatkę. Pożądane jest obracające się koło treningowe, które zapewni odprowadzenie nadmiaru energii, rozpierającej uwięzione zwierzęta. Pozostałe elementy "umeblowania" to miseczka na jedzenie, standardowy pojnik na wodę, doniczka gliniana, drewniane klocki, korzeń (taki jak do akwarium z rybkami), płaski kamień i inne rozmaite przedmioty do zabawy. Temperatura i wilgotność: Najodpowiedniejsze dla myszoskoczka warunki są zbliżone do panujących w naszych domach- temperatura: 25- 30C, względna wilgotność powietrza: 40- 60%. Jeśli temperatura w mieszkaniu wynosi mniej niż 20C, klatka musi być obficie zaopatrzona w ściółkę i materiał na gniazdo- np. siano. Myszoskoczki mieszkające w akwarium lub klatce o przezroczystych ścianach muszą być osłonięte przed działaniem słońca. Wnętrze klatki może się bowiem wówczas nagrzać do temperatury powyżej 40C, a skutki tego bywają tragiczne! 1. Potrzebują dosyć dużej ilości miejsca. 2. Myszoskoczki wspaniale czują się, kiedy maja siano i wystarczającą ilość ściółki (jakieś 3 cm). 3. Jeśli ktoś decyduje się kupić dla myszoskoczka klatkę musi wiedzieć, że myszoskoczki bardzo brudzą kiedy drążą tunele. Radzę podkładać jakieś niepotrzebne koce i gazety pod klatkę. 4. Jeśli ktoś chce, żeby jego zwierzątko było szczęśliwe, niech mu da coś do gryzienia, np. rolki od papieru toaletowego. 5. Myszoskoczkowi należy kupić wapno, które służy do ścierania zębów. 6. Nie radzę wypuszczać myszoskoczka, żeby biegał po mieszkaniu. Jest bardzo szczęśliwy i choćby nie wiem gdzie wszedł, zawsze wyjdzie będąc ciekawy czegoś innego. Może on jednak pogryźć niektóre kable i zrobić sobie krzywdę 7. Myszoskoczek może ugryźć nawet do krwi, jeśli coś go rozdrażni. Nie drażnijcie myszoskoczków! 8. Nie ma nic piękniejszego, kiedy poruszymy klatką lub akwarium, a on nie wiedząc, co się dzieje, wyciągnie z norki swój ciekawski pyszczek. 9. Myszoskoczka nie należy łapać za ogon! Jeśli już jesteśmy do tego zmuszeni, np. w przypadku ucieczki futrzaka, grożącej mu poważnym wypadkiem, pamiętajmy iż chwytać trzeba przy samej nasadzie ogona. 10. Jeśli myszoskoczek zacznie zrzucać sierść, nie warto się martwić, albowiem to zwierzę zrzuca sierść na zimę, aby przybrać grubszą. 11. Nie powinno się zbyt często dawać myszoskoczkom pokarmu tłustego, np. słonecznika, pestek dyni, etc. (można dawać, ale nie w dużych ilościach). Po przyniesieniu myszoskoczka do domu musimy dać mu czas na zaaklimatyzowanie się, dlatego też w pierwszych dniach powinniśmy zapewnić mu jak najwięcej spokoju. Im młodsze zwierzę, tym łatwiej je oswoić, wymaga to jednak cierpliwości. Początkowo zwierzątko będzie uciekało, ale po chwili ciekawość weźmie górę i gryzoń pozwoli wziąć się do ręki. Z czasem nasz myszoskoczek przestanie uciekać w popłochu, a słysząc nas będzie radośnie wybiegać z legowiska, oczekując pieszczot i spaceru. UWAGA!! NIE MOŻESZ ZAPOMNIEĆ O PODAWANIU POKARMU I WODY! Choroby i urazy DROBNE SKALECZENIA Objawy: małe krwawienia. Leczenie: Ranę należy zdezynfekować 3% wodą utlenioną i zasypać pabiamidem. ZATWARDZENIE Objawy: zwierzątko ma wzdęty brzuszek, z trudem się wypróżnia, bobki są twarde i małe. Leczenie: zwiększamy ilość jabłek i marchwi. ROZWOLNIENIE Objawy: kał jest konsystencji rozluźnionej. Leczenie: podajemy tarte jabłko i suchary lub rozgotowany ryż. ZAPALENIE MÓZGU Objawy: Gryzoń nieprawidłowo trzyma głowę, przechylając ją w jedną stronę, ma zaburzenia równowagi. Leczenie: Należy uśpić zwierzę gdyż leczenie nie daje rezultatu. ROBACZYCE W przewodzie pokarmowym myszoskoczka mogą występować różne pasożyty wewnętrzne, które nie zawsze powodują widoczne objawy chorobowe. Pasożyty dostają się do organizmu zwierzęcia wraz z zanieczyszczoną paszą. Jeśli Twój myszonek ma "robaki" należy udać się z nim do weterynarza. Zabiegi profilaktyczne polegają głównie na stałym utrzymywaniu klatki w czystości. INFEKCJE OCZU Pierwszym objawem jest wielogodzinne mrużenie oczu, sklejanie się powiek, łzawienie, czasem wydzielina ropna, zapuchnięcie powiek. Myszoskoczek drapiąc się w oko pogarsza tylko swój stan. Infekcja jest szybko postępująca i często zauważona za późno. Konieczna jest wizyta u weterynarza, który powinien przepisać odpowiednie krople do oczu. Choroba wcześnie rozpoznana daje szanse wyleczenia. http://www.catheart.twoj.pl/docs/img/gallery2/01.jpg ROPIEŃ (WRZÓD) Ropień powstaje, kiedy w miejscu rany powstaje infekcja bakteryjna i pod skórą wytwarza się ognisko ropne. Ropa z wrzodu powinna być odciągnięta przez weta.(czasem nawet kilkakrotnie) konieczne jest też podanie antybiotyków. Niektóre wrzody pękają zanim zostaną leczone, może to spowodować ostrą infekcje i w następstwie śmierć myszoskoczka. Wtedy trzeba natychmiast zastosować leczenie antybiotykami. Jeśli ropień zostanie wcześnie zauważony i odpowiednio leczony, rokowania są pomyślne. Odżywianie Odżywiają się nasionami, zielonymi częściami roślin i bezkręgowcami. W czasie obfitości pożywienia robią zapasy. Aby nasz myszoskoczek był zdrowy, okazały i wesoły, musimy mu zapewnić właściwe, zróżnicowane i wysokowartościowe pożywienie. Pamiętajmy, że podawana pasza powinna być zawsze świeża i pochodzić z pewnego źródła. Co jedzą myszoskoczki? Podstawę stanowi mieszanka ziaren zawierająca preparaty witaminowe, dostępna we wszystkich sklepach zoologicznych. Ziarna W sklepach zoologicznych sprzedawane gotowe karmy, sporządzone specjalnie z myślą o małych gryzoniach. Są to mieszanki zawierające ziarno pszenicy, żyta, owsa, prosa, a także pestki słonecznika, dyni, suszone warzywa i owoce. Taka gotowa pasza powinna stanowić podstawowy składnik diety Twojego myszoskoczka. Warzywa i owoce Podajemy kilka razy w tygodniu, celem dostarczenia dodatkowych witamin i składników mineralnych. Możesz im dawać marchew, kalafior, kalarepę, buraki, jabłka, sałatę, ogórek, seler, pietruszkę- wszystko w małych ilościach! Warzywa i owoce podajemy zawsze pokrojone. Gałęzie Myszoskoczki bardzo chętnie je obgryzają. Dostarczają mu one mikroelementy i celulozę oraz umożliwiają ścieranie siekaczy. Można dawać gałęzie wierzby, topoli, klonu, akacji, brzozy. Trawy Myszoskoczki bardzo chętnie zajadają zieloną trawę, zioła, siano, liście i kwiaty mniszka lekarskiego, koniczynę. Białko zwierzęce Gotowane lub suszone mięso, biały i żółty ser, gotowane jajko; produkty te podajemy po kawałeczku, jeden, najwyżej dwa razy w tygodniu. Można podawać larwy owadów, np. mola ziarniaka (Nemapogon granellus). Tresura Podczas oswajania i tresury myszoskoczków wykorzystuje się ich wrodzoną ciekawość, naturalne cykle aktywności i upodobania pokarmowe. Ogromnym ułatwieniem jest łagodność i przyjacielskość tych zwierząt, jeśli tylko są dobrze traktowane. Cechuje je przy tym stosunkowo wysoka inteligencja. Na przykład uczą się zachowania w określonych sytuacjach i warunkach około dziesięciu razy szybciej niż białe szczury. Cierpliwość, wyrozumiałość, powtarzanie i operowanie nagrodą to podstawy oswajania i tresury- środki, prowadzące do wyrobienia w zwierzaku poczucia ufności wobec opiekuna. Poszczególne lekcje powinny być krótkie, zwłaszcza w przypadku młodych, kilkutygodniowych zwierząt, których reakcje mogą być jeszcze bardzo żywiołowe i nerwowe. Ważna jest też faza aktywności życiowej myszoskoczka; może być poirytowany, jeśli przerwiesz mu wypoczynek. W kontaktach z myszoskoczkami zachowuj się spokojnie i cicho, rozważając każdy ruch i słowo. Pozwól zwierzętom przyzwyczaić się do wielkości człowieka. W porze karmienia podawaj im z ręki kilka ziaren albo kawałeczki sałaty. Kiedy będą jadły, delikatnie pogłaszcz je palcem po łebkach, uszach albo grzbiecie; niech przywykną do dotyku ludzkiej ręki. Później, już podczas tresury, kiedy próbujesz je nauczyć pewnych prostych sztuczek, podsuwaj im różne smakołyki w charakterze nagrody. W miarę postępów procesu oswajania, pozwalaj swoim wychowankom wybiegać się poza klatką, umieszczając je na jakiejś ograniczonej powierzchni, np. w dużym pudle, na stole czy choćby w suchej wannie. Myszoskoczki bardzo lubią takie okresowe spacery, szczególnie jeśli mają przy tym okazję poznać rozmaite interesujące obiekty. Nawet puszczone wolno, zwykle dobrowolnie wracają do klatki na posiłek lub odpoczynek, a nawet jeśli nie, to łatwo je przywołać i złapać. Myszoskoczki nie powinny biegać swobodnie po mieszkaniu. Łatwo mogą się zgubić albo ulec wypadkowi. Tym niemniej od czasu do czasu można im udostępnić jeden pokój czy werandę pod warunkiem, że nie będą mogły się stamtąd wydostać, a pomieszczenie będzie niedostępne dla psów i kotów. Bardzo trzeba też uważać, żeby nie zdeptać zwierzątek, gdyż często podchodzą one pod nogi- z ciekawości albo potrzeby bliskości człowieka. |
|
| Wysłany: Pią 18:14, 09 Mar 2007 Temat postu: |
|
| http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f8/Silz_cerf24.jpg/250px-Silz_cerf24.jpg
Jeleń - zwyczajowa nazwa kilku rodzajów zwierząt z rodziny jeleniowatych. Mianem tym określa się gatunki należące do rodzajów: Cervus, Blastocerus, Ozotoceros, Odocoileus i inne. W Polsce mianem tym określa się jelenia szlachetnego. Jeleń jest pod ochroną w niektórych okresach. Na samicę jelenia mówimy łania, samca nazywamy bykiem, a młodego przedstawiciela gatunku - cielęciem. |
|
| Wysłany: Czw 17:56, 08 Mar 2007 Temat postu: |
|
| MYSZY
http://pl.wikipedia.org/wiki/Grafika:Mouse.jpg Potoczne określenie mysz stosujemy przede wszystkim do małych gryzoni z rodziny myszowatych (Muridae), a także przedmiotów, które takie gryzonie w jakimś względzie przypominają (np. mysz komputerowa). Bardziej znane gatunki myszy: * z rodzaju Mus o mysz domowa (Mus musculus) * z rodzaju Apodemus o mysz polna (Apodemus agrarius) o mysz zaroślowa (Apodemus sylvaticus) o mysz leśna (Apodemus flavicollis) o mysz małooka (Apodemus microps) * z rodzaju Acomys o mysz kolczasta (Acomys cahirinus) * z rodzaju Micromys o badylarka (Micromys minutus) Mysz w kulturze * myszy, które zjadły Popiela o Myszeida Ignacego Krasickiego * Myszka Miki * Tom i Jerry * Pixie i Dixie * Motomyszy z Marsa Zobacz też: * Odszczurzanie (deratyzacja) |
|
| Wysłany: Pon 15:21, 05 Mar 2007 Temat postu: |
|
| http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/03/Vulpes_vulpes_laying_in_snow.jpg/240px-Vulpes_vulpes_laying_in_snow.jpg
Lis - nazwa zwyczajowa oznaczająca zwierzę z gatunku Vulpes vulpes, a także przedstawicieli innych gatunków, podobnych do lisa, a należących do rodzajów: Alopex, Dusicyon i Urocyon. W gwarze myśliwskiej samca nazywamy lisem lub psem, samice - liszką, lisicą lub suką, młode liskami, lisiętami lub szczeniętami, a jesienią - niedoliskami. Pożywienie: ssaki (głównie gryzonie), ptaki, padlina, czasem gady, bezkręgowce, i pokarm roślinny (jagody, orzechy) Dane liczbowe: długość bez ogona: od 49 do 91 cm, długość ogona: od27 do 63 cm, wysokość w kłębie: 35 do 50 cm, masa ciała: od 2,2 do 10 kg, ciąża: 52 dni ilość szczeniąt w miocie: od 1 do 10, zwykle 4 do 8, Lisy żyją w parach lub grupach socjalnych, złożonych z dominującej samicy (zwanej alfa), dominującego samca i różnej liczby (3-5) podporządkowanych dominatce samic. Samice te są córkami lub wnuczkami samicy alfa. W zamian za możliwość przebywania na terytorium matki pomagają jej w odchowaniu potomstwa, dostarczając szczeniętom pokarmu. Wrogami lisów są duże drapieżne ptaki (orły i orliki), a także puchacze, które mogą porywać szczenięta. Pośród drapieżnych ssaków najgroźniejsze dla lisów są psy. Z dzikich gatunków ssaków drapieżnych groźne mogą być wilki, rzadziej rysie czy rosomaki. Lisy często korzystają z resztek zdobyczy większych drapieżników i wówczas mogą paść ich łupem. Najgroźniejszą chorobą roznoszoną przez lisy jest wścieklizna. Wirus wywołujący wściekliznę jest przenoszony głównie przez ukąszenia, nie tylko na inne lisy, ale też na różne gatunki zwierząt dzikich i domowych. Znaczne zagrożenie dla zdrowia (w przypadku spożywania niemytych owoców runa leśnego) stwarzają też wydalane przez lisy wraz z kałęm jaja bąblowca. Pozyskanie w Polsce w latach 2004/2005 to około 137 tys. sztuk. W Europie, Azji, Ameryce Północnej i Australii występuje lis pospolity V. vulpes. Lisie futro było cenione ze względu na kolor i puszysty włos. Lisie futro ma kolor od jasnorudego do czarnego,w zależności od gatunku. W Polsce lis jest zwierzęciem łownym, na skutek bezmyślnie prowadzonych akcji ochronnych w Polsce występuje obecnie problem nadmiernej ilości lisów, które w naturze dziesiątkowała wścieklizna. Za odstrzał jednego lisa koła myśliwskie najczęściej nie płacą nic (najwięcej - 20zł od sztuki). Z lisów żyjących dziko nie pozyskuje się futra - do "produkcji" futer używa się zwierząt hodowanych w skandalicznych warunkach. Lisy na co dzień są samotnikami, mają średnio 10 000 razy większy obszar przebywania niż zamknięte w klatce lisy hodowane dla futer. Ograniczenie wolności i stłoczenie z innymi lisami prowadzi do samookaleczania i cierpienia tych zwierząt. Charles Darwin wypowiadał się w 1878 roku na temat lisów i futer - "gdyby jakakolwiek kobieta zobaczyła w jaki sposób powstają futra, nigdy by ich nie założyła, jest to okrucieństwo nie na miarę tej epoki". Lis jest znakiem sprytu i przebiegłości w wielu państwach,występuje w wielu bajkach i podaniach. |
|
| Wysłany: Pon 15:17, 05 Mar 2007 Temat postu: |
|
| http://upload.wikimedia.org/wikipedia/pl/3/3c/Krowa.jpg
Krowa - samica bydła domowego. Zwierzę to jest głównym źródłem mleka oraz wołowiny. Krowy należą do roślinożerców przeżuwających. Podobnie jak wiele innych zwierząt ich układ pokarmowy nie umożliwia im trawienia celulozy. Zamiast tego strawiony pokarm przechodzi do komory żołądka, zwanej żwaczem, umieszczonej przed żołądkiem właściwym. W żwaczu pokarm zaczynają rozkładać zamieszkujące tam pierwotniaki. Co pewien czas krowa zwraca pokarm (odłyka) do jamy gębowej, gdzie jest ponownie przeżuwany. Wstępnie strawiona pasza (teraz już w formie kwasów tłuszczowych) wraz z pierwotniakami przechodzi z kolei do właściwego żołądka i tam jest ostatecznie trawiona. Określeniem krowa nazywa się też czasem samice innych dużych ssaków, np. karmiące samice wielorybów. Odpowiednio młode ssące wieloryby nazywa się wówczas cielakami. W niektórych krajach samice bydła są uważane za święte ŚWINIA http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/59/Sow_with_piglet.jpg http://upload.wikimedia.org/wikipedia/pl/9/92/Prosiaczki.jpg Świnia domowa Systematyka Domena eukarioty Królestwo zwierzęta Typ strunowce Podtyp kręgowce Gromada ssaki Podgromada ssaki żyworodne Szczep łożyskowce Rząd parzystokopytne Podrząd świniokształtne Rodzina świniowate Rodzaj Sus Gatunek świnia domowa Świnia domowa [edytuj] Z Wikipedii (Przekierowano z Świnia) Skocz do: nawigacji, szukaj Świnia domowa Systematyka Domena eukarioty Królestwo zwierzęta Typ strunowce Podtyp kręgowce Gromada ssaki Podgromada ssaki żyworodne Szczep łożyskowce Rząd parzystokopytne Podrząd świniokształtne Rodzina świniowate Rodzaj Sus Gatunek świnia domowa Nazwa systematyczna Sus scrofa f. domestica Linnaeus, 1758 Świnia domowa (Sus scrofa f. domestica) – zwierzę hodowlane udomowione między VII. a VI. w. p.n.e. Dostarcza hodowcom mięsa, tłuszczu, skóry, podrobów, szczeciny. Jest ssakiem z rzędu parzystokopytnych, rodziny świniowatych. Udomowienie Świnia domowa pochodzi od dzika, którego udomowienie nastąpiło ok. 5-7 tysięcy lat p.n.e., początkowo w Azji następnie w Europie. Za przodków świń uważa się podgatunki dzika europejskiego (Sus scrofa): Sus scrofa scrofa, który występował w Europie i północnej Afryce oraz azjatyckich Sus scrofa cristatus i Sus scrofa vittatus. W stosunkowo długim procesie udomowienia, a później uszlachetniania zasadniczo zmienił się pokrój świń. Współczesna świnia zdecydowanie różni się proporcjami ciała w stosunku do dzikich przodków czy nawet do ras prymitywnych. Po pewnym czasie zwierzęta te przystosowały się do warunków bytowania stworzonych im przez człowieka. Nocny tryb życia zamienił się na dzienny, zdecydowanie zmienił się także rozród – w stosunku do dzikiego przodka, u którego występował tylko jeden okres rozrodu przypadający na grudzień, u świni współczesnej występują w miarę regularne cykle płciowe (rujowe) trwające zwykle 21 dni charakteryzujące się u loch gotowością do rozrodu w jednym dniu cyklu i popędem w tym dniu oraz ciągłym popędem płciowym u knurków. Normalna temperatura ciała zdrowej świni wynosi około 37,2 °C. Po wielu badaniach naukowach i obserwacjach stwierdzono, że świnia domowa wykazuje się dużą inteligencją. Uważa się, iż ich intelekt jest na poziomie przeciętnego trzylatka.Są zatem, wbrew powszechnym opiniom, mądrzejsze od psów. Prosięta świni domowej Prosięta świni domowej Nazewnictwo zootechniczne poszczególnych grup trzody chlewnej [edytuj] * knur – samiec świni domowej zdolny do użytkowania rozpłodowego * locha (maciora) – dorosła samica świni domowej użytkowana rozpłodowo * locha prośna (ciężarna) – samica bez powtarzającej się rui, później z zewnętrznymi oznakami ciąży * locha luźna (jałowa) – samica po zakończonym okresie karmienia prosiąt, przed nowym zapłodnieniem * locha karmiąca – samica po wyproszeniu odchowująca prosięta do czasu ich odsadzenia * locha użytkowa – dorosła samica użytkowana w kierunku wykorzystania zdolności do rozmnażania * locha zarodowa – samica świni wpisana do ksiąg zwierząt zarodowych, użytkowana w kierunku wykorzystania zdolności do przekazywania cennych cech potomstwu * prosię – młoda świnia w wieku od urodzenia do 12 tygodnia życia * prosię ssące – młoda świnia w wieku od urodzenia do odsadzenia od matki (w wieku 4-8 tygodni) * prosię odsadzone – młoda świnia po odłączeniu od maciory w wieku 12 tygodni * warchlak – młoda świnia w wieku 12-18 tygodni, o masie ciała 25-45 kg * knurek hodowlany – młody samiec wyselekcjonowany i przeznaczony do hodowli w wieku 4-8 miesięcy * tucznik – świnia od 4 miesiąca życia tuczona do określonej masy ciała (w zależności od rodzaju tuczu) następnie przeznaczana na ubój * wieprzek – osobnik płci męskiej wykastrowany i przeznaczony na tucz Zootechniczna terminologia części ciała * głowa z szyją o uszy, oczy, ryj, tarczka ryja, pysk, policzek, żuchwa, kark, podgardle, bok szyi * tułów o część przednia – kłąb, łopatka, ramię (szynka przednia) o część środkowa – grzbiet, lędźwie, ożebrowanie (bok, żebra), mostek, brzuch, podbrzusze, wymię z sutkami (locha) lub puzdro (knur) o część tylna – krzyż, biodro, szynka, ogon, pachwina * nogi o przednia noga: podramię, napiąstek, nadpęcie, staw pęcinowy, pęcina, racice, raciczki, o tylna noga: goleń (golonka), staw skokowy z piętą, nadpęcie, staw pęcinowy, pęcina, racice, raciczki Anatomia świni W organizmie świni wyróżnia się następujące układy narządów: * zespół narządów ruchu * powłoka wspólna * zespół narządów trawiennych * zespół narządów oddechowych * zespół narządów moczowo-płciowych * układ krążenia wraz z gruczołami dokrewnymi * układ nerwowy wraz z narządami zmysłów Rasy świń w Polsce Tradycyjnie hodowano w Polsce świnie rasy polska biała zwisłoucha i inne o lokalnym znaczeniu. Niestety rasy te mają mały udział mięsa w tuszy, dlatego obecnie w tuczu wielkotowarowym świnie przeznaczane na rzeź są zazwyczaj pierwszym pokoleniem mieszania linii matecznej i ojcowskiej. Tylko dla takich mieszańców uzyskuje się odpowiedni materiał mięsny oraz niskie koszty produkcji. W liniach matecznych używa się głównie rasy: polska biała zwisłoucha (pbz) oraz wielka biała polska (wbp). W liniach ojcowskich używa się rasy: pietrain, duroc, hampshire oraz linia 990. Hoduje się też stare polskie rasy jako tzw. bank materiału genetycznego: złotnicka biała i pstra, puławska. Koń Koń domowy (Equus caballus L.) - ssak nieparzystokopytny z rodziny koniowatych. Koń został udomowiony w Mezopotamii i Chinach ok. 8-6 tys. lat temu. Przodkiem konia domowego były prawdopodobnie koń Przewalskiego i tarpan oraz wymarłe azjatyckie konie tundrowe i leśne. W styczniu 2007 zespół naukowców z Massachusetts Institute of Technology i Uniwersytetu Harvarda poinformował, że stworzył wstępną mapę genomu konia. Wyhodowano wiele ras koni. Najpopularniejsze to: * czystej krwi arabskiej - jego krzyżówki dały początek wielu innym rasom * pełnej krwi angielskiej - konie wyścigowe Polskie rasy koni: * rasa wielkopolska * rasa huculska * rasa śląska * rasa małopolska * Konik polski Nazwy koni w zależności od wieku: * sysak - młody koń do około 6 miesiąca życia, odżywia się głównie mlekiem matki. * źrebię - młody koń poniżej 1 roku. * klaczka - samica konia w wieku 1-3 lat. * ogierek - samiec konia w wieku 1-3 lat. * klacz, kobyła - samica konia powyżej trzeciego roku życia. * ogier - samiec konia powyżej trzeciego roku życia, zazwyczaj hodowany dla rozrodu. Inne nazwy: * wałach - wykastrowany samiec. * wnęter - samiec konia z wadą rozwojową, polegającą na niewłaściwym umieszczeniu jąder (poza moszną - zob. wnętrostwo). Umaszczenia koni [edytuj] Konie w pracy Konie w pracy Konie charakteryzują się wielką różnorodnością umaszczeń, które w większości przypadków nie jest cechą rasową. Wyjątkami od tej reguły są rasy: haflinger (umaszczenie kasztanowate z konopiastą grzywą i ogonem), appaloosa (umaszczenie tarantowate), konik polski (umaszczenie myszate), palomino (umaszczenie izabelowate), fiording (umaszczenie bułane) oraz koń fryzyjski (umaszczenie kare, jedyną możliwą odmianą jest mała gwiazdka na czole). Wśród umaszczeń koni wyróżnia się: 1. Umaszczenia jednolite (zasadnicze): * maść kasztanowata - żółtaworuda lub rudobrązowa sierść, grzywa i ogon w tym samym odcieniu lub jaśniejsze, kończyny bez czarnego podpalania. * maść gniada - sierść brązowa od jasnej do brunatnej i prawie czarnej, grzywa, ogon i dolne odcinki kończyn - czarne. * maść izabelowata - barwa sierści żółtawa z jasnymi kończynami. Grzywa i ogon jaśniejsze, możliwe białe odmiany. * maść bułana - żółtawa lub popielatobura sierść z czarnymi kończynami. W ogonie i grzywie włosy czarne zmieszane z maścistymi. * maść kara - całkowicie czarna. * maść siwa - występuje tylko wtedy, gdy jedno z rodziców było tej maści. Po urodzeniu koń ma którąś z maści podstawowych i z wiekiem siwieje. Do pełnego osiwienia sierść składa się z włosów białych i maścistych. * maść biała (zwana również "albino") - konie urodzone jako białe mają jasnobrązowe lub jasnoniebieskie oczy, różową niepigmentowaną skórę i jasne kopyta. Natomiast czerwone oczy, jak u prawdziwych albinosów, nie występują. 2. Umaszczenia złożone: * maść srokata (zwana także pstrokatą, łaciatą, krasą) obok plam maści zasadniczej na skórze pigmentowanej występują białe plamy położone na skórze niepigmentowanej. Plamy te są najczęściej duże o nieregularnym kształcie obejmujące również grzywę, ogon oraz kopyta. Występują od urodzenia. Typy: Tobiano-biały koń z kolorowymi plamkami ma ciele zaczynającymi się od głowy przez klatkę piersiową, łopatki po zad, często obejmują również kłodę. Nogi białe. Jest to najczęstsza odmiana. Wygląda jakby wylano na ciemnego konia kubeł białej farby, która spłynęła po grzbiecie pozostawiając po sobie białe ślady i całkowicie pokryła nogi. Overo jest przeciwieństwem Tobiano. Białe plamki maja nieregularny kształt i postrzępione brzegi. Zaczynają się na bokach i brzuchu konia rozchodząc się przez kark, kłodę i zad. Tovero-połączenie dwóch pozostałych typów, lecz żeby je stwierdzić rodzice takiego konia muszą mieć papiery. * maść tarantowata - na całkowicie lub częściowo białej sierści występują nieregularnie rozmieszczone niewielkie, ciemne plamy. 3. Umaszczenia mieszane: * maść dereszowata (pleśniawa) - włosy białe i maściste wymieszane są w proporcji 1:1. Głowa, szyja i kończyny mają przewagę włosów maścistych (gniadych, karych lub kasztanowatych), natomiast tułów białych. W odróżnieniu od maści siwej, dereszowate umaszczenie występuje od urodzenia. W zależności od maści zasadniczej wyróżniamy następujące odmiany: gniadodereszowata, kasztanowatodereszowata, karodereszowata, bułanodereszowata, izabelowatodereszowata. Ciekawostką jest to, że ilość włosów białych zależna jest od pory roku. Wysokość konia mierzy się w kłębie specjalną laską zoometryczną. Chody konia [edytuj] Wśród naturalnych chodów konia rozróżniamy (w kolejności według prędkości): Kłus Kłus * stęp - chód czterotaktowy; koń stawia nogi w kolejności: lewa przednia, prawa tylna, prawa przednia, lewa tylna. * kłus - chód dwutaktowy, koń stawia dwie nogi po przekątnej (prawa przednia i lewa tylna, lewa przednia i prawa tylna). Rodzaje kłusu: zebrany, pośredni, roboczy, wyciągany. Z punktu widzenia jeźdźca w rekreacji - kłus anglezowany, wysiadywany (ćwiczebny) lub w półsiadzie. W jeździe rekreacyjnej oraz w konkursach ujeżdżeniowych w czworoboku, gdy jeździec anglezuje, powinien on podnosić się z siodła w momencie, gdy koń stawia przednią, zewnętrzną nogę. * galop - trójtaktowy chód konia, koń stawia najpierw nogę tylną, potem dwie nogi po przekątnej, a następnie przednią prowadzącą - w zależności więc, która noga stawiana jest jako ostatnia, rozróżniamy galop na lewą i prawą nogę. Rodzaje galopu: zebrany, roboczy, pośredni, wyciągany. Koń powinien galopować na tę samą nogę, w którym kierunku jedzie (w lewo - na lewą, w prawo - na prawą). Jeśli tak nie jest, mówi się, że koń jedzie Kontrgalopem. Jazda kontrgalopem jest niebezpieczna, bowiem utrudnia koniowi zachowanie równowagi. Cwał - na podstawie 16 zdjęć Eadwearda Muybridgea z 1887 roku Cwał - na podstawie 16 zdjęć Eadwearda Muybridgea z 1887 roku * cwał - najszybszy ze wszystkich chodów, czterotaktowy. Koń stawia nogi w kolejności: lewa tylna, prawa tylna, lewa przednia, prawa przednia, po czym następuje faza lotu (na animacji). Nie wszystkie konie potrafią cwałować. Oprócz czterech naturalnych chodów konia wyróżniamy jeszcze dwutaktowy inochód (koń stawia nogi w kolejności: prawa przednia i prawa tylna, a następnie lewa przednia i lewa tylna) oraz tölt . Uzębienie konia [edytuj] Końskie zęby stale rosną, mniej więcej 4 mm rocznie. Są one systematycznie ścierane ok. 2 mm na rok, wskutek rozcierania pobieranego pokarmu. Szczęka jest szersza niż żuchwa, dlatego zęby trzonowe i przedtrzonowe ścierają się nierównolegle, pod kątem. Miękki pokarm powoduje, że zęby trzonowe i przedtrzonowe nie ścierają się równomiernie na całej powierzchni, co powoduje że na zewnętrznej stronie zębów górnych i wewnętrznej stronie zębów dolnych tworzy się ostra jak nóż krawędź. Należy przynajmniej raz do roku skontaktować się z weterynarzem, który sprawdzi stan uzębienia zwierzęcia i w razie potrzeby odpowiednio je starnikuje. Problemy związane z uzębieniem przekładają się bardzo często na kłopoty w pracy z końmi - trudności przy kiełznaniu, niespokojna głowa, nieakceptowanie wędzidła, problemami z pobieraniem pokarmu oraz przeżuwaniem. Zobacz też: rejestry Zootechniczna terminologia części ciała konia [edytuj] Głowa, na której wyróżnia się: * Część górna (mózgowa): o potylicę - za uszami w miejscu, gdzie szyja łączy się z głową o ciemię - przed i między uszami o grzywka (czupryna) - pęk włosów pokrywający ciemię o czoło - znajduje się między oczami o oczodoły i oczy o skronie - między małżowiną uszną i okiem o małżowiny uszne z okolicami przyusznymi * Część pyskowa (trzewioczaszka): o nos z grzbietem nosa o nozdrza o chrapy o otwory nosowe o warga górna o warga dolna z bródką o szpara pyskowa z kątami pyskowymi o lica o policzki i okolice łzowe o ganasze o sanki - czyli dolne i tylne brzegi żuchwy o rów międzyszczękowy Szyja na której wyróżnia się: * boki szyi (lewy i prawy) * kark * grzywę - czyli włosień wystający z karku * wrąb (przegub karkowy) * podgardle - to dolny brzeg szyi * przegub gardłowy * rowki naczyniowe - znajdują się z obu stron szyi w okolicy podgardla Tułów (kłoda) składa się z: * Przód tułowia: o kłąb o łopatka o występ barkowy o staw barkowy o łokieć o pacha * Środek tułowia (łącznik): o grzbiet o lędźwie (nerka) o ożebrowanie klatki piersiowej o mostek o brzuch o podbrzusze o słabizny o doły głodowe * Zad: o krzyż o zewnętrzne guzy biodrowe o udo o kolano z fałdem kolanowym o kulsze o pośladki o krocze, odbyt i srom (u klaczy) o nasada ogona o rzep ogona o kiść ogona Nogi (część wolna kończyny) * podramię (przedramię) * nadgarstek (napiąstek) * nadpęcie * okolica stawu pęcinowego z ostrogą i szczotką pęcinową * pęcina * korona * kopyto * kasztany - występują na wewnętrznej stronie przedramienia i stawu skokowego Konotacje w kulturze [edytuj] Koń - jaki jest, każdy widzi - to adnotacja dotycząca konia w oświeceniowej encyklopedii Nowe Ateny pióra Benedykta Chmielowskiego. Dziś pełni ona rodzaj popularnego powiedzonka, którym kwituje się różnego rodzaju niezwiązane tematycznie informacje. Jak robi koń? - to cytat ze słynnej komedii Rejs w reż. Marka Piwowskiego. Odpowiedź Pa-ta-taj jest oczywiście błędna, bo chodziło o odgłos wydawany paszczą. Koń go zjadł - staropolskie przysłowie; według jednej z interpretacji chodzi w nim o horrendalnie wysokie koszty utrzymania konia pod wierzch. * koń trojański * Pegaz * jednorożec * hipogryf * tryton * hipoterapia o onoterapia * zodiak chiński * rydwan (tarot) * kelpie * hippokamp (mitologia) * konina * postawa jeźdźca w sztukach walki * biały koń nie jest koniem * podwoda Słynne konie [edytuj] * Bucefał * Incitatus * Kasztanka * Ksantos * Rosynant Zobacz też: [edytuj] * koń arabski * koń badeńsko-wirtemberski * koń berberyjski * jazda * koń belgijski * koń fryzyjski * szarża * Pegaz * rasy koni * Tarpan Chod konia-Kłus Chod konia-cwał Narazie tyle |
|
| Wysłany: Pon 8:41, 05 Mar 2007 Temat postu: |
|
| http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/06/Standart_Dachsund.jpg/250px-Standart_Dachsund.jpg
Jamnik krótkowłosy to jedna z ras jamnika. Jest jego pierwotną postacią, która pochodzi od dawnych psów gończych z terenów dzisiejszych Niemiec. Głównym przeznaczeniem jamnika krótkowłosego jest gonitwa za zwierzyną, płoszenie i norowanie, chociaż obecnie jamniki bardzo dobrze sprawdzają się jako psy trzymane w mieszkaniach do towarzystwa. Włos krótki, gęsty i gładko przylegający, który nie powinien być zbyt delikatny ani zbyt obfity. |
|
| Wysłany: Nie 20:24, 04 Mar 2007 Temat postu: |
|
| http://pl.wikipedia.org/wiki/Grafika:Swinka_morska_gladkowlosa.jpg
Świnka morska (Cavia porcellus) - gryzoń należący do rodziny marowatych (Caviidae). Popularne zwierzę domowe. Pochodzenie Świnka morska pochodzi z Ameryki Południowej, początkowo występowała na terenach Peru, Brazylii i Paragwaju. Została udomowiona przez Inków i rozprzestrzeniona na znaczną część Ameryki Południowej. Do Europy przybyła wraz z pierwszymi odkrywcami i stała się często hodowanym zwierzęciem domowym. W Ameryce Południowej mięso świnki morskiej stanowi przysmak, pieczone świnki podawane są w restauracjach. Świnka morska, niegdyś popularne zwierzę laboratoryjne, wykorzystywane w badaniach naukowych, obecnie zastępowana jest przez myszy i szczury, które szybciej się rozmnażają. Opis Długość ciała: 22-35 cm Długość ogona: brak ogona Ciężar: około 700 gramów Zwierzęta występują w trzech rodzajach futra: gładkowłose, długowłose i rozetka, czasem wyodrębnia się także odmianę peruwiańską (tj. długie włosy, częściowo rozetka). Istnieje wiele odmian barwnych - w stanie dzikim gryzonie te mają umaszczenie szare lub brunatne, natomiast osobniki hodowlane mają futro plamiste - w plamy czarne, białe, czerwono-żółte (rude), brązowe. Występują także osobniki hodowlane jednobarwne, jednak głównie długowłose. Świnka morska dobrze kopie, ale prowadzi naziemny tryb życia; nie potrafi się wspinać na drzewa. Żyje w koloniach, jest aktywna w dzień i w nocy. Okresy wzmożonej aktywności to świt i zmierzch, ze względu na najmniejsze zagrożenie ze strony drapieżników. Świnka morska to roślinożerca.Podobnie jak niektóre inne gryzonie może obywać się bez wody (potrzebne płyny czerpie wówczas ze spożywanych owoców itp.). Czas trwania ciąży to 60-70 dni, na jeden miot przypada 2-3 młodych. Młode osobniki są wcześnie samodzielne i mogą się odżywiać pokarmem stałym już pierwszego dnia życia. Dojrzałość płciową wcześniej osiągają samice, a samce w wieku około 2-3 miesięcy. Żyją około 6-8 lat. Żywienie Świnki morskie żywią się: nasionami - szczególnie ziarnami zbóż, trawą oraz sianem, warzywami (marchwią, ogórkiem, itp.), a także owocami (jabłkiem,bananem, itp.). Podobnie jak ludzie, w odróżnieniu od innych ssaków, nie potrafią syntezować własnej witaminy C, przez co muszą uzupełniać jej braki odpowiednim pokarmem, np. pietruszką. Świnki morskie są najmniejszymi trawożernymi ssakami - brak wymaganego do tego długiego układu trawiennego rekompensują koprofagią - jedzeniem własnych odchodów, skąd czerpią niezbędną do poprawnego trawienia witaminę B i bakterie. Jak na przedstawicieli świata gryzoni przystało, również świnkom nieustannie, przez całe życie przyrastają siekacze wymaga to zapewnienia im warunków do ich ścierania, aby zbyt długie zęby nie stały się dla zwierzęcia uciążliwe, a nawet niebezpieczne. W tym celu świnkom morskim podaje się kawałki wysuszonego pieczywa, gałązki z drzew owocowych lub wierzby, orzechy w łupinach, itp. Niebezpieczne dla świnek pokarmy to: * ziemniaki, kapusta pekińska, zbyt duża ilość koniczyny i kapusty (powodują wzdęcia, z którymi świnki nie potrafią sobie radzić) * sałata lodowa (zupełny brak składników odżywczych, dużo chemii) * warzywa spryskiwane środkami chemicznymi (dawka nieszkodliwa dla ludzi dla świnki może być śmiertelna) * ziarna słonecznika o twardej łupinie - świnka może sobie nie poradzić z pogryzieniem i nawet się udusić (dot. zwłaszcza młodych osobników). Nie powinno to jednak być powodem całkowitego wyłączenia słonecznika z diety świnki - szczególnie cenny jest słonecznik świeży, z którym gryzoń poradzi sobie bez kłopotu. * gałązki bzu Świnki morskie to bardzo popularne zwierzęta domowe - choć może nie są tak inteligentne jak szczury ani nie tak mało wymagające jak chomiki, to jednak nie można im odmówić sporej dozy uroku osobistego, przyjacielskości, zdolności reagowania na sygnały opiekuna (głos, gwizd itp.) poprzez ożywienie, gryzienie prętów klatki, popiskiwanie i "zgrzytanie zębami". Jako zwierzęta stadne najlepiej czują się w grupach (od dwóch świnek w górę), choć mogą być również hodowane samotnie, jeśli opiekun poświęca im dużo uwagi. W odróżnieniu od innych gryzoni, świnki morskie nie potrafią wysoko skakać i, choć szybkie i sprytne, to jednak nie są szczególnie zwinne, co sprawia, że nawet dziecko sobie z nimi poradzi. Rzadko cechują się agresywnymi zachowaniami wobec opiekuna, dobrze znoszą głaskanie czy trzymanie na rękach. Minimalny rozmiar klatki dla jednej świnki morskiej to 60 x 40 cm i odpowiednio więcej dla kolejnych zwierząt. Jeśli klatka jest mniejsza niż 7 m² na świnkę, hodowca musi zapewnić swoim zwierzętom możliwość wybiegania się na wolności przez około godzinę dziennie. Klatki dla świnek morskich nie można wykładać wiórami sosnowymi, gdyż ich intensywny zapach prowadzi do śmiertelnych chorób układu oddechowego. Bibliografia * Brodowska, Kamila. 2004. Wszystko o świnkach morskich. Warszawa: Mako Press. * Mettler, Michael. 2004. Świnki morskie. Janki: Agencja Wydawnicza J. Mostowski. * Steinkamp, Anja. 1994. Świnka morska: kupno, pielęgnowanie, żywienie. Warszawa: PiL. Systematyka Domena eukarioty Królestwo zwierzęta Typ strunowce Podtyp kręgowce Gromada ssaki Szczep łożyskowce Rząd gryzonie Rodzina marowate Rodzaj Cavia Gatunek świnka morska |
|
| Wysłany: Wto 9:23, 13 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Ok...będzie w linkach ... | |
| Wysłany: Pon 22:42, 12 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Ale sie zawiesza, ja nie moge. -.-
Ale zgodze sie, lepsze linki. |
|
| Wysłany: Pon 22:33, 12 Lut 2007 Temat postu: |
|
| Proszę wklejajcie to w linkach!
Forum sie zawiesza. Regulaminek *popatrz* |
|
| Wysłany: Pon 21:24, 12 Lut 2007 Temat postu: |
|
| http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9a/Oba.JPG/250px-Oba.JPG
Bernardyn długowłosy Bernardyn długowłosy - jedna z ras psów, należąca do sekcji psów molosowatych w typie górskim. Według klasyfikacji FCI podlega próbom pracy. Rys historyczny Pochodzenie rasy nie jest dokładnie znane, najbardziej prawdopodobną wydaje się hipoteza, iż Rzymianie przyprowadzili ze sobą w Alpy molosy, które w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami wytworzyły dwa typy psów: lżejszy, od którego pochodzą wszystkie szwajcarskie psy pasterskie, i cięższy, od którego wywodzi się m.in. bernardyn. Rasa ta swoją nazwę wzięła od klasztoru na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Został on założony w 980 r. przez św. Bernarda z Menthon. Dawne kroniki zaginęły lecz wiadomo, że mnisi wyhodowali w XVIII w. bernardyny na przewodników, aby odnajdywały i ratowały ludzi w górach. Pierwotnie bernardyn miał krótką sierść, jednak dzięki krzyżówce z Nowofundlandem powstała odmiana szorstkowłosa. Wygląd Budowa Są to psy o imponujących proporcjach: wysokie, szerokie, o potężnym kośćcu i dużej masie. Szata i umaszczenie Ze względu na szatę istnieją dwie odmiany bernardyna: krótkowłosa i długowłosa. Umaszczenie jest brązowo - białe i brązowo-żółte, białe w rude łaty. Pochodzi ze Szwajcarii.Waga od 50-90kg.Umaszczenie czerwone i białe. Zachowanie i charakter Bernardyny są łagodnymi, wiernymi i przyjacielskimi psami. Znane ze swojej lojalności, spokoju, tolerancji w stosunku do innych zwierząt oraz dzieci. Użytkowość Hodowane do poszukiwań i ratownictwa górskiego oraz jako psy pracujące, spełniają się także jako psy stróżujące i rodzinne. Ciekawostki Najsławniejszym bernardynem był Barry, który ratował ludzi na przełęczy św. Bernarda. Miał on ocalić około 40-100 osób. Pomnik tego psa znajduje się w Cimetière des Chiens, a jego ciało prezentowane jest w Muzeum Historii Naturalnej w Bernie |
|
| Wysłany: Pią 13:40, 02 Lut 2007 Temat postu: Atlas zwierząt |
|
| W tym temacie wklejajcie zdjęcia zwierząt i je opisujcie!
Oto opis psa: Pies 
POCHODZENIE Pies pochodzi z rodziny wilków.Jest to udomowiony wilk.O psie mówi się że jest najlepszym przyjacielem człowieka. ZAMIESZKANIE Mieszka w miastach i wsiach.Dokładnie w domach i mieszkaniach. POŻYWIENIE Pies ogólnie je wszystko.Je owoce,mięso,ryby,warzywa.Najczęściej je psią karme.Lecz pies nie może jeści czekolady. WYGLĄD Ma uszy,ogon,czarny nos. Waga zależy od rasy psa. RASY PSÓW Psy są różne,dlatego powstało coś takiego jak rasy psów są psy rodowite i psy mieszanice. Psy rodowite to psy które są w pełni rasowe to znaczy że są takie same,a psy mieszanice to psy pomieszane rasami. ROZMNAŻANIE Samice rodzą od 1 szczeniaka do kilkunastu szczeniąt. GIF I FOTKI 
Zmieniła Kris:Zdjęcia wklejajcie w linkach (URL) |
|